To wyjątkowa i bardzo dramatyczna w oczach wielu historia. Lecz jej zapis jest dla nas zarówno przestrogą jak i niezwykle cenną lekcją postępowania w czasie i miejscu kiedy przynosimy Panu chwałę.

Można się w życiu pogubić i to tak bardzo, że życie staje się ciężarem, który dźwigamy w smutku i bez nadziei. Co musiałoby się wydarzyć, by chwilę później było naprawdę szczęśliwe? Czy to w ogóle możliwe? Czy możliwe jest, że również życie człowieka wierzącego może się zagubić i pogrążyć w chaosie rozpaczy? A jeśli tak, to co do tego może doprowadzić i jak się z tego stanu wydostać?

Tak właśnie działa Ewangelia, nie tylko wkracza w mroczną celę, by przynieść wolność. Ale również tam gdzie kończy się ludzka nadzieja, przynosząc zbawienie i ogromną radość. Ta historia to klasyka Dobrej Nowiny z przesłaniem, którego dzisiaj tak desperacko potrzebujemy. Oczekuję, że również w niedzielny poranek doświadczymy z wielką mocą, aktualności tych SŁÓW.

Ta historia to klasyka Ewangelii. Piękny obraz tego co Jezus może i chce uczynić w naszym życiu. Jak wielka zachodzi miana gdy On się nas dotyka. Wierzę, że nie tylko będziemy o tym słyszeć, ale doświadczymy tego osobiście.

Ta historia, którą pragnę się podzielić wymaga przypominania wszędzie tam gdzie jest głoszona Ewangelia. Taka jest wola naszego Pana, ponieważ wydarzenie to, nie może odejść w cień zapomnienia, a wraz z nią ponadczasowa lekcja dla każdego wierzącego człowieka. Dzięki niej możemy zobaczyć piękno poświęcenia i jak niezwykle zmienia atmosferę miejsca gdzie się